Четврток, 1

четврток, 1.  

денес тато би наполнил осумдесет и пет. веќе воопшто не ми изгледаат како некои големи години.  

високи, наводно. тато успеа да стигне до седумдесет и седмата. тоа последно лето  

понекогаш седеше во мојот стан, на местото од каде што низ другиот прозорец се гледаа врвовите  

на дрвјата што тој лично ги насади. и чии имиња упорно ги заборавам. сѐ повеќе  

заборавам, сѐ помалку се сеќавам. дрвјата се искачија сѐ до покривот, и преку покривот. високо.  

понекогаш малку се плашам дека толку високи нема да ги скрши ветерот. како овој ноќен што не ми даде да спијам. #отворенпрозорец  

среда, 7.  

вчера ги набљудував луѓето во трамвајот и размислував колку малку можам да дознаам од нивните лица.  

можам да замислам дека се загрижени или уморни, ќе забележам нечија насмевка па ќе помислам дека е среќен, младите лица изгледаат позадоволни, постарите намрштено.  

можам сешто да си замислам, но сето тоа најверојатно е погрешно. овие денови ме привлекуваат сенките. тие се многу прецизни, покажуваат само она што е важно. дека нешто постои или дека нешто не постои. #отворенпрозорец  

понеделник, 12.  

#отворенпрозорец би требало да биде утринска вежба за присутност. можно е да згрешив, повеќе личи на вежба за отсутност.  

утрово, на пример, во прозорецот има сѐ премногу, па малку се нишам. добро е тоа за нервите. кога веќе не можам да одлетам, како гавран кој се гледа на врвот од антената преку патот. како авион кој на фотографијата не се гледа. како дури два авиони што во моментов лизгаат низ небото, еден кон левата страна на прозорецот, другиот кон десната. доволно се далеку еден од друг, доволно се далеку од прозорецот, нема никаква опасност, но сепак, малку се нишам. земам сѐ што ме смирува, тоа веќе некој друг го напиша, нема врска, не земам ништо, малку се нишам, амо, таму, амо, таму, моќно е, амо, таму. 

вторник, 13.  

мислам дека гавраните имаат некои скриени намери. ене ги, два седат на оџакот и договараат нешто. потоа отскокнуваат или одлетаат, доаѓаат други. така секое утро и повеќе пати во текот на денот. претчувствувам дека се следбенички на култот на Големиот Гавран. #отворенпрозорец  

четврток, 15. 

најтешко ми е да го фатам мракот во кој лебди/кој го опкружува #отворенпрозорец, речиси како да најдам вистински збор/израз/потег со перото/трепетот на курсорот. ете, никогаш претходно не ми паднало на ум да одговорам на прашањето на фб што ми е на ум, така што ќе напишам/напечатам дека мракот на прозорецот би можел да биде исто што и белината/тишината за зборовите.  

петок, 16.

минус од залагање. будна во три, но тогаш е прерано. будна во пет, доволно за да стигнам на базен, но. сега е седум. воопшто не сфаќам кога луѓето велат дека не сакаат толку да спијат бидејќи се плашат дека ќе пропуштат нешто. мене поголем проблем ми е што не стигнувам секогаш да го забележам сонот. уште еден минус од залагање. можеби ова врнежливо време надвор ме потсетува на првите училишни денови. околу денот, кога сум будна, има сѐ и сешто. #отворенпрозорец  

недела, 25.

малку се наведнал низ мене. како да ми вели, стани, убав е денот, има и магла над шумата што се гледа, уште повеќе има шума што не се гледа поради маглата. врнеше ноќеска. мачорот од страв од громови се скрил некаде. ете, пак почнува. ќе ти влезе дождот в соба, затвори ме, вели #отворенпрозорец. нека, нека влезат и дождот и маглата, уште малку ќе бидам под чаршафот преку главата, убав е денот, и ти ме покриј со тоа твое едно крило, му велам на прозорецот.  

среда, 28. 

соочување со реалноста, втор ден, stand up. правоаголници, квадрати, остри линии, јасна насока. обично талкам, кружам и мислам спирално, чувствувам во бранови (цунами, лесно треперење), меандрирам, се удавувам па испливувам. сега би сакала да направам пресек. најкраткиот пат од точка а до точка б. нацртај правоаголник, вели с., повеќе правоаголници. нека растат еден од друг на рамни и остри стебленца. нека биде staccato. подоцна ќе има и хаос и лирско и тишина, но сега, staccato. гола реалност, голи ѕидови, гола тула. оголената недовршеност изгледа уште пореална. #отворенпрозорец  

четврток, 29.  

со едно крило, може ли #отворенпрозорец да полета? додека ги гледам снимките од иранските жени како ритуално ги сечат своите коси и ги палат марамите, не можам да не мислам дека контекстот е сѐ. без него, нема значење. воено време на улиците, концентрациони логори, фризерски салони. отсечената коса секој пат значи нешто различно. заборавила си важен детал: иранките ја сечат косата САМИ, а во примерите што ги даваш НЕКОЈ ДРУГ НА НЕКОЈ ДРУГ му ја сече косата, со согласност или без неа. задача: подолг текст за симболиката на јавното шишање. напиши или пронајди и прочитај. размислувам и јас ЈАВНО да ја отсечам косата во знак на протест и солидарност. НО. понекогаш дури и две крила не ми се доволни да полетам. стотици крила, илјадници, милиони, сето тоа не е доволно.