ГРАФИТНА ПОДМОРНИЦА

Поминаа тринаесет години откако момчето од одделението ти заби молив во дланката. Парче графит се скрши и продолжи да скита по ткивото. Графитна подморница демнеше од под површината, ти ја напнуваше кожата. Ситна сива подморница, потсетник на облеката и прстите извалкани со креда. Тој ден не те отпрати дома, неговите чекори не чкрипеа хармонизирано низ снегот заедно со твоите. Следниот ден ти се извини, следната седмица го немаше во клупата пред твојата. Се отсели неколку квартови понатаму, тргна во друго училиште. Кога ти беше малечка, таквата далечина беше голема, меѓу вас се наоѓаа неколку бетонски океани. Остана сама во утробата на правоаголниот кит. Остана сама, ти и твоето малечко парченце.

Значи поминаа повеќе од триесет години и ти седеше на подот во станот на твојата пријателка. Со вас сé уште и неколку луѓе од факултетот. Ѕидовите од станот ги красеа мапи од градовите во кои пријателката сé уште не била. Кога еднаш би отпатувала во еден од нив, тогаш би ја откинала таа мапа од ѕидот. Во едната рака ти е лепливата чаша полна со густ, кафен ликер, ти се чини дека е од смоква, а во другата истуткана, лошо свиткана цигара. Разговарате за предавањата од минатата седмица, сите мислат колку се тие преубави и паметни, а тебе секако мислите ти заскитуваат на мапите. Од сите тие обесени градови најмногу те привлекува Порто, отсекогаш некако те привлекувале пристаништата, не толку по тоа што нуделе можност за бекство, колку чувството на транзит кое сепак, беше поживо отколку она што се наоѓаше во стерилното сивило на аеродромот. Дотолку повеќе што неодамна си испратила пријава за еден семестар да го ислушаш таму.

На твојата пријателка и приоѓа една за тебе непозната девојка, ја прашува дали може да дојде нејзиниот дечко на што твојата пријателка одговара дека може. Потоа ја прашува дали нејзиниот дечко е single на што и двете избувнуваат во смеа.

Журката продолжи, тргна да се разгорува, а ти со секоја чаша беше се послободна. Се сепна и сфати дека чекаш пред ВЦ-то веќе неколку минути. Однатре не допираше ниту жуборење, ниту насилни звуци на шмркање од ноздри. Ти влезе и неколку мига по рапавиот ѕид го бараше прекинувачот за светло. Наскоро се откажа од тоа и сигурно зачекори во мракот. Некако го напипа патот до школката и седна. Се обиде да ги натераш очите да се привикнат на мракот, но тоа не ти одеше од рака. Околу тебе како да се наоѓаше бездна, потполна отсутност на светлината. Мразот беше целиот испрекинат, Морзеов код на мочка и вода, бесмислена порака, мачка која тапка по тастатурата.

Светлоста плесна по тебе, ти ги собра нозете и вресна дека е зафатено. Силуетата на вратата стоеше, ти се чинеше неколку секунди, пред да се повлече и да ја вшмука целата светлина по себе. Недолго после тоа, ти стана, се избриша, пушти вода, ги изми рацете и излезе. Силуетата, момче во рани дваесетти и понатаму си го чекаше редот.

„Извини“, рече, а тебе видот и понатаму ти се прилагодуваше на светлоста, виолетовите геометриски ликови ти танцуваа пред очите заради преѓешниот ненадеен блесок.

„Ништо“, ти застана од некаква причина како да имавте за што да зборувате. Кимна со главата и отиде назад кај пријателките. „Се гледаме.“

„Еј, ти си Мартина?“

Ти се заврти. „Да, таа сум“; замижурка со очите, а потоа ги рашири, видот ти се искристализира, стварноста ти беше повторно во ХД.

„Не знам дали се сеќаваш на мене“, веќе беше тргнал кон вратата. „Игор, учевме заедно во основно.“

„Ах, да, Боже, човеку, од кога не сум те видела, па како си?“

Еве, оди некако, викенд, ваму-таму.“

„Да, сфаќам.“

„Еј, ајде да се чуеме, да одиме некогаш на пиво.“

„Може, да.“

Разменивте броеви веројатно со лажно ветување навистина да се чуете. Ти знаеше дека тоа нема да се случи, всушност, школските клупи и парчињата во твојата дланка веројатно беа единствените врски, а немаше навика да се гледаш со колегите од училишното игралиште.

Деновите на мижитатара беа зад вас, сигурни сте дека немате ништо заедничко, „откинувам“ за тебе, пред тој и неговата девојка да си заминат, уште еднаш повтори како ќе се тргнете. Следниот ден ти доби порака.

*

„Последниот пат кога те видов, небото со денови се лупеше“, ти рече и му одмавна на келнерот.

„Молам?“

„Паѓаше снег“, ви пријде калнерот. „Џин тоник“, рече и те погледна.

„Ами, продолжена во голема шолја“, одговори ти.

„Ама ајде, не можеш да ми пиеш кафе ако јас сум нарачал џин тоник.“ Ти слегна со рамената. „Зошто да не.“

„Погледни, денот е прекрасен“, покажа театрално околу себе.

„Ајде добро, може џин тоник.“

„Тоа е тоа“, се навали во столот.

Два часа подоцна ми рече дека ќе успиете уште една пијачка. Еден час после тоа го повика девојката и тој рече дека е на пијачка со пријателите од факултет и дека ќе дојде подоцна. Час и половина подоцна тој ти рече дека си неверојатно несигурна.

„Зошто го велиш тоа?“

„Се обложувам дека си една од оние особи која ги чита упатството од супа во вреќичка иако тоа срање реално само се излева во зовриена вода и се промешува неколку пати.

„Добро, но што те навело да го кажеш тоа?“

„Интуизирен сум.“

„Мислиш: интуитивен?“

Одмавна со раката, „Ти доаѓа исто после десет џин тоници.“

*

Ја навираше облеката, тој и понатаму лежеше гол, потта скоро да светкаше на неговите црни влакна. Дишеше длабоко и полека. Последица од мрзливиот маратон на кожата.

„Не мораш да си заминеш веднаш“, му рече на таванот.

„Ќе задоцнам на факултет“, си ги врзуваше врвките.„ А и не сум сигурна колку ова би го ценела твојата девојка.“

„Девојка е прејак збор.“

„Туку што е?“

„Не знам, Англичаните имаат збор “lover”, преводот на наше и не е нешто многу применлив.

„А, знае ли таа дека е твоја љубивница? Пардон, “lover”.

„Ајде, сигурен сум дека можеме да смислиме нешто поинтересно од заминувањето на предавање.“

Ти прекина со врзувањето на патиката. Тој се подмести во нејзина насока. Ти во неговата.

После единсесеттиот пат што се видовте, одлучивте дека сте вљубени. Тој во меѓувреме ја остави девојката и се откажа од факултетот. Прво во магацин, а потоа во кол центар каде што по цели денови ги слушаше хистеричните Британци како плачат заради ова или заради она. Премолчано се пресели кај него во сосема пријатно уредена мансарда, тој не ни ја забележа твојата постепена инвазија додека не беше доцна. Таму беше твојата четкичка за заби. Четкичка со боја на тренерките од источноевропските олимпијци. Четкичката, твојот барјак кој је боде Месечевата кора.

Сонуваше како те тетовира со шестар.  Ти исцртуваше по кожата раскошни, зачудни вијуги и арабески. Зборуваше како е тоа мапа на градот каде што патувате, зборуваше како е тоа мапа на градот во кој патувате. Ти лежеше гола, прво на градите, а потоа на грбот, црната коса на белиот чаршаф, разбушавена калиграфија без ред и смисла. Од црните рани почна да капе крв, ситни, скерлетни капки се лизгаа низ кожата и го натоуваа чаршавот.

Се разбури оловна и трома од попладневниот сон, светлината го сечеше креветот дијагонално на два дела. Од кујничката допираше остар мирис на лук пржен на маслиново масло. Стоеше полугол на шпоретот и лесно ја затресуваше тавата. Во левата рака ја држеше цигарата и по малку повлекуваше чад. Пепелта паѓаше во тавата, а нему тоа, се чини, не му сметаше. Иако беше слаб, ти јасно можеше да ги забележиш зачетоците на мусклучињата. Ќебап бебе, ќе речеше.

Добро готвеше. Барем тие шест-седум рецепти кои знаеше да ги подготви. Секој од нив на маслиново масло. Маслиновото ти почна да си го поврзуваш со будењето. Вашиот приватен Медитеран.

„Немој да ги заборавиш обетките“, ти викна не погледнувајќи те. „Пред некој ден си го беше оставила ланчето, пред тоа, градникот. Почнувам да те собирам како сликички.“

„Животинско царство“, почна да се проѕеваш.

„Не, Army.“

Му пријде одзади и го прекрна околу појасот. Тој ја пружи раката и ја потпре цигарата на усните. Ти повлече чад, пепелта му падна нему на кожата. Не се тргна.

„Размислував за нешто“, се истегна и испушти одвај чујно цвичење.

„Не знам, јас слушнав само ‘рчење. Никакво размислување.“

„Ај, замолчи.“

„Добро, добро за што размислуваше?“

„Знаеш како те облекуваат родителите како малечок?“

„Аха“, тој додаде ситно насечкан магдонос на маслото.“

„Доаѓа тој еден ден, а тоа ние да не го знаеме, доаѓа тој еден ден, нашата декларација на независноста, доаѓа значи, тој ден кога почнуваме сами да си ја одбираме облеката.“

„Да, и?“

„Како мислиш „да, и“?“

„Па не знам, зошто би било важно тоа?“

„Не знам, некако си мислам дека дури после тоа почнуваме да постануваме личности. Истовремено, како се после тоа да тргнува некако надолу. Сè околу нас престанува да биде сон и излегуваме од топлата матка на детствотово, целиот овој ужас.“

„Драпаш, почнуваме да бидеме личности многу пред тоа. Всушност, сериозно мислиш дека облеката толку зборува за нас?“

„Тоа го мислам сериозно, ти би требало тоа прв да го сфатиш.“

„Како мислиш?“

„Знаеш на што мислам, господине, ми треба половина час да ја наместам косата за вечно да изгледам како тукушто да сум се разбудил.“

„Кај мене нема време меѓу спиењето и сонувањето, тоа го знаеш?“, ја истресе конзервата од доматен сос и почна да меша со дрвената црпалка.

„Ама ајде, ќе се изблујам.“

„Ама добро, што е со модната декларација за независност? Ајде, кажувај ми.“

„Па ништо, ми се чини дека сите тие настани постојат во нашите животи, исклучително битни настани на кои не им придаваме важност, а од друга страна им придаваме важност на потполни будалаштини.“

„Од типот?“

„Родендени. Аууу, честитам, некој те истиснал од матката.“

„Добро, што е уште важно?“

„Ух, да речеме првиот пат кога бескуќникот нема да го погледнеме в очи. Родени сме без срам и лесно кога тој срам е насочен кон нас, но некаде, попатно се случува тоа нешто и тие ни стануваат непредвидливи како внатре во нашиот да постои цел еден град којшто свесно одбиваме да го видиме.“

„Зарем не би рекла дека е тоа одбранбен механизам?“

„Како мислиш?“

„Не знам, мене ми се крши срцето секојпат кога ќе ги забележам, кога ќе им допуштам да станат дел од „нашиот град“, како што би рекла ти. Да го забележувам секој бескуќник, би се скршил.“

„Без страдање нема ни емпатија, тоа е вистина, но некако мислам дека како растеме, некако губиме, ги забораваме важните делови од себеси, сфаќаш што сакам да кажам?“

„Сфаќам, да, ајде ела пробај дали е ова доволно солено.“

Ти ја проба салцата. „Тамам, можеби да ставиш уште една ронка пипер.“

„Ти ветувам дека веќе ништо нема да игнорирам.“

„Си велам“; одговори, зеде вино од фрижидерот. Се навали на каучот и отпи голтка од шишето.

„Аууу, секси“, ти рече таа.

„Ајде, не сери и донеси ми чаша.“

„Не ми се мијат чаши, може од шолјичка?“

Ти слегна со рамената. „Зошто да не. Ги испра постелината и чаршафите?“

„Да, зошто?“, таа ти наточи вино во шолјичка.

„Не можам веќе да спијам во оваа валкана постелнина.“

„Не е валкана.“

„Во неа спиеме веќе една седмица, тоа е далеку од свежо.“

Го слушна како ја навлекува новата постелнина и веќе почувствува како те опфаќа хемиската свежина. Ти завибрира мобилниот телефон. Доби мејл. Честитка, си го добила тој Еразмус.

„Ми се чини како да ќе има бура“, ти викна тој оттаму. „ Гледам таму некакви облаци. Ниски облаци го притискаат градот, го истиснуваат целиот воздух од неговите смежурени бели дробови.“

„Аха“, му одговори ти отсутно.

„Бурата. Што мислиш, ги убива ли таа комарците или ги тера во становите?“

„Аха“, рече ти.

Тој ти пријде одзади, а ти и понатаму зјапаше во примениот мејл. „Се ебам со сестра ти“, ти шепна.

„Аха“, одговори ти. Тој почна да ти ги тегне ушите. „Што правиш?“

„Те слушам како ме игнорираш.“

„Аха“, ти повторно промрмори.

„Ама добро, што читаш“, те праша тој.

„Мејлот“, одговори ти.

„Каков мејл?“

Му го пружи мобилниот телефон. „Еве види.“

Тој се замолче неколку секунди. „Уау. Браво. Ќе одиш?“

Ти слегна со рамената. „Не знам, што мислиш ти?“

Тој седна наспроти тебе и отпи голтка вино од шишето. „Мислам дека треба да прославиме.“

„Што точно да прославиме?“

„Приликата. Сите прилики.“

„И оние пропуштените?“

„Сè додека не се пропуштени заради љубовта“, одговори и замина во собата. Го намести лаптопот меѓу вас и го приклучи малиот во собата. Го пушти „Вселенко“ од својот балкон.

„О Боже, сигирно нема да давиш со тие досадните. Звучат како Оливер Мандиќ со вишок хромозоми.“

„Па добро, тогаш одбери ти, сепак прославата е твоја. „

„Rowland S. Howard.”

Преврти со очите. „Сјајно. Попатно одам и по доп.“

Ноќта капеше по балконот, леплива и густа, вечеравте и пиевте вино, вино, еднакво лепливо како ноќта која постепено ве прекриваше. Никој не го спомна Порто, а Rowland S. Howard не пееше фадо. Сеедно, тој како да не беше таму, на балконот, со тебе во летната запурнина, одговорите му беа некако спори и исчашени. Ти знаеше што го мачи, не сакаше да му ја навредиш интелигенцијата со прашањето што го мачи.

„Тоа е само шест месеци“, го фати за колено.

„Аха“, си ги гризеше тој подноктиците.

„Па што, ќе ми дојдеш во посета два-три пати.“

„Аха“, тој прејде на ноктот од палецот, го корнеше и го тргаше, ти виде како се прелева трмноцрвената течност од аголот низ прстот.

„Не е толку скапо.“

„Е, како не е, шефовите ќе ме пуштат да одам во Португалија. И тоа два, не, уште подобро, три пати. Да го ебам, не сме сите студенти за по цели денови да читаме и да расправаме.

Ти почувствува пукнатина во градите, таа се прошири низ белите дробови до желудникот, капиларно се ширеше низ телото. Устата ти обликуваше совршено „О“, совршено црно „О“ од шеширот на маѓионичарот. Во истиот момент тој те зеде за раката која се повлекуваше од неговото колено.

„Еј, еј, прости, не мислев така, да го ебам, не сум јас крив што сум таков акмак и никаквец. Мислам, сум, но …“

Ти се насмеа, не го сакаше тоа, но ете сеедно, се случи, гулабица од црнилото на шеширот на маѓионичарот. „Ти не си акмак, ниту пак никаквец, ти си коњокрадец и арамија.

Го завршувавте второто шише кога нему му се јави пријателот, се договоривте дека ќе излезете со друштво.

Вечерта беше како и многу други, разговорите течеа, всушност, не, не течеа, се работеше за вкрстена, непрецизна и испрекината стрелба, а алкохолот некако предвидливо течеше низ вашата скоро дислоцирана вилица. Тој, некаде после третата или четвртата рунда, кога вие двајцата бевте добро испијанети, одлучи да каже дека одиш во Португалија.

„Не одам, мислам, не знам, не одам, уште не сум сигурна, навистина не знам …“, промрмори ти.

Те заплиснаа полуосмислените честитки на кои ти одговараше со мрморење и со згрчена насмевка. Го заврти погледот кон него, усните свиснати како на Фрањо Туѓман, остар „Нике“ симбол кој те осудуваше и ти зборуваше како само мислиш дека си подобра од него, но дека сите дипломи на светот не можат да го променат фактот дека тој едноставно ги Знае работите, така е, ги знае со големо „З“, додека ти нуркаш во книгите и во прирачниците. Сакаше да го шутнеш со ногата, но седевте на висок стол и ти беше страв да не ја изгубиш атмосферата и стратешки да не се срушиш долу. Не ти беше јасно како му појде од рака, како успеа да те понижи со нешто со што ти би требало да се гордееш? Нагло скокна на нозе, а тој те дочека под лигавицата од пиво и пепел, но ти успеа да се одржиш на нозе со грациозност на пензионирана балерина (можно е малку да си ја истегнала тетивата, можеби не е тетивата, можеби само си го исчашила глуждот) се стрча кон вратата, стрелец кон постана едно со стрелата, чист ебан зен.

Матните светла виореа околу тебе, улиците минуваа, а ти секогаш со неколку чекори пред самата себеси. Се затетерави и се потпре на студениот ѕид. Се потпре на него и се обиде да се оттурнеш продолжувајќи ја својата повредена одисеја на крајот од ноќта. Ти појде од рака да ја здувнеш од асфалтот и да се завалиш во ренесансна позиција. Се трудеше да ја исправиш главата, да го изостриш погледот, но главата ти одеше лево-десно, горе-долу како да си куче кукличка што стои на предната шофер шајбна од автомобилот. Зачу чекори, те засплисна нечија сенка. Некако го подигна погледот, не можеше да распознаеш чија е точно таа силуета, единствено што можеше да видиш беше ореолот на уличното светло.

„Ти не си ангел“, рече ти.

„Не, јас сум кретен. Направив покана за нас на Убер, ајде стани“, силуетата ти ја пружи раката. Заедно се тетеравевте низ топлата матка на ноќта.

*

Ножните прсти забодени во песокот, меслестите гребла гребат, оставаат неправилни ровови на плажата.

„Се подготвуваш за војна“, му рече нему.

„Молам?“, одговори тој стружејќи дамки од сол од хавајката. Ти покажа со прстот кон вдлабнатинките во песокот. „Рововите.“

„Да, против тебе не се може поинаку освен рововски“, си ги посматраше своите стапала и и понатаму длабеше ровови.

„Всушност сосема спротивно.“

„Да? Зошто го велиш тоа?“, го подигна погледот.

„Ти си тој што брзо го губи интересот, ти сакаш да одвлекуваш во рововски битки. Тоа се бавни, промислени потези, шаховска партија без долги романтични дијагонали и бравури на коњот.“

„Во право си, да, а како против тебе?“

„Тоа е барем очигледно: блицкриг, луди, често ирационални потези кои би ме натерале претерано да размислувам, толку да се заплеткувам за да не сум во состојба да се помрднам“, со прстите во воздухот ги исцртуваше вијугите без крај.

„Како да се поразиш самата себе?“

„Така некако, да.“

Ја заврти главата кон морето, изгледаше како темен, течен челик в тој крвав портокал од сонце. На плажата венееја чадорите за сонце, луѓето го истресуваа песокот од лежалките и од крпите.

„Ајде, започни ја таа битка“, рече тој.

„Која?“

„Одлучувачката. Ископај ги своите ровови, јас ќе ја наредам својата коњица.“

Ти се насмеа. „Имаш време да ме совладаш додека не падне мракот.“ тој стана. „Важи.“

Ти истрча до морето и зграби песок, се врати на својата позиција и тргна да обликуваш аморфни кули со злокобен облик. Со ноктите во песокот врежуваше цик-цак ровови, тие испишуваа јасна порака: никаква војска нема да помине одовде. Пред нив заби гранчиња, додатно предупредување за секого кој ќе се одлучи за јуриш.

Тој ги закопа своите ровови, најде лопатче, тиркизно, пластично лопатче кое, се чини, некое детенце го беше изгубило. Форсира ритче песок наспроти твоите формации, го положи лопатчето на него, тоа ќе биде катапулт, негова Дебела Берта со која ќе настојува да ги разори твоите фортификации за коњицата да ја заврши својата работа. Ти го виде како трча до молот, како чепка по неговата рапава површина и низ плиткото. Покрај катапултот ставаше школки, тоа беше сосема симпатично купче. Живите ракчиња ги поставуваше на страните, тие требаше да бидат извидница.

„Гледај, оној оди во погрешна страна, се повлекува пред првиот истрел“, се смееше ти.

„Тоа е диверзија, немој воопшто да се грижиш“, тој ја стави школката во лопатчето, ја поместуваше, бараше идеален агол. Запука со шаката во спротивниот крај и школката ти зафучи покрај увото.

„Еј, пази малку.“

„Сори, потребно е понатамошно калибрирање.“

Испалуваше школка по школка, му тргна од рака да погоди само неколку пати, сруши само една кула. Неговите ракчиња се разбегаа, купчето се сведе на само три школки, капитулацијата беше неизбежна. Морето преминуваше од боја на течен челик во црн обсидијан, ти стануваше се постудено во стапалата и во носот. Ти се смееше и ја испали последната школка, таа одлета далеку над твојата глава.

Испушти драматичен крик и се испружи на песокот попатно плескајќи со рацете и со нозете.

„Се предаваш?“

„Имам ли избор?“

„Не, ако мислиш да ја преживееш ноќта.“

„Хавајската кошула е моето бело знаме“, ја извади кошулата  и мавташе со неа и понатаму во лежечка положба.

Ти стана, ги пречекори своите ровови, зачекори во ничија земја, застана со расчекорени нозе над него и му седна на стомакот. – „И? Што освојува победникот?“

Тој те привлече кон себе и те бакна, оној стопати опеан солен бакнеж. – „Одиме да се истушираме, дај ми мене да одам прв, а потоа дојди до кај педалинките.“

„Кај педалинките?“

„Верувај ми.“

„Аха, добро.“

Ги собравте работите и тргнавте назад во апартманот. Ти го пушти да оди прв под тушот. Седеше на масата на терасата и пушеше.

„Ајде, се гледаме тогаш“, ти викна тој.

Ти отиде под тушот и ја пушти водата, млака вода, никаквецот не ти оставил скоро ништо од топлата. Млазот беше слаб и ти си ја триеше кожата за да ги отстраниш дамките од солта. Облече нешто потопло и излезе. Нешто подоцна ги здогледа нив, заринканите бебиња-китови со дречливи бои, недалеку од нив виде бебе-кит кое не заринкало и како пливаше по сјајно црната површина. Тиркизната, до половина излупената педалинка беше прекриена со чаршафи, однатре допираше музика и слаба светлина.

„Мислев дека не сакаш грандиозни гести“, викна ти.

Главата му ѕиркаше од платната. „Ама не, обожувам педалинки.“

„Чекај, чекај“, ги ококори ти очите. „Тоа нашиве чаршафи ли се?“

„Технички гледано, не се наши, на чичко Јуре се.“

„О, Боже, кажи ми дека она не се свеќи.“

Погледна внатре, тебе ти се причини како да слегнал со рамената. „Да го ебам, да, свеќи се.“

„Сјајно, ќе бидеме првите луѓе што изгореле во педалинка.“

„Замисли го насловот во весниците.“

„А не сме ни Чеси.“

„Ајде, доаѓам да те соберам.“

И така пловевме кон пловните знаци, го довршувавме второто шише со вино, светлината се претвораше во сè поголема дамка на кожата од бебе-китот. Ноќта стануваше се погуста, светлината остануваше без кислород, виното ни удираше в глава, а тебе почнуваше да ти се спие. Праша дали е ова сигурно, тој одговори дека најлошо што може да ви се случи е пијан тајкун да ве смачка со својата јахта.

„А најдоброто?“, го праша ти. Тој легна, а ти ја положи главата на неговите гради.

„Мексико“, рече тој и ги затвори очите.

Сонуваше чкрипење на снегот, кога се разбуди прво што виде беа неговите очи, две зрнца пипер нурнати во мед. Тојс е смешкаше.

„Што е?“, го праша.

„Знаеш, она, кога си премногу млад, а вљубен си и гребеш за да мораш да доживееш уште толку пред да се скрасиш.“

„Аха“, промрмори ти настојувајќи да го упатиш утринскиот непријатен мирис во неговите гради.

„Е, тоа нема да ми се случи.“

Какво срање, си помисли, но од некаква причина сепак одлучи да му веруваш. Го бакна во непријатниот мирис за инает и пријде на работ од педалинката. Брегот беше матна црта, тој ја пренасочуваше педалинката. Додека се миеше ти забележа дека подморницата во твојата дланка потона.

Превод од хрватски јазик: Сашо Огненовски