Изгледа ќе морам повторно да умрам, за да заминам на друго место. Некаде каде што никој не знае за мене. Луѓето почнаа да забележуваат дека не стареам. Чудно им е, па се прашуваат. Дури и мене бесрамно ме прашуваат...
Изморен сум. Морам се да оставам за да продолжам на друго место, одново да се родам некаде каде што мојот лик нема да сее страв. Одново и одново, така со години.
Немирно пребарувам по ќошовите од својот ум. Новиот јас ќе биде мизантроп. Ќе ги има фактите во своите раце, а светлината во очите. Па ќе се кријам од изморените огледала кои сакаат мене да ме видат. Огледалата се живи. Тие ја меморираат секоја слика што ќе ја видат. Секој лик што пред нив ќе се исправи. Секој, освен мене. Дали ова уморно срце заслужува да го доживее новиот снег, се запрашав? Морав сам на себе да си удрам ментална шлаканица. Морам. Морам да продолжам.
И ќе водам љубов со секоја жена, а бакнежите ќе и ги лепам на телото додека орбитирам околу неа како небесно тело. А потоа со секоја жена ќе гледам француски филмови.
Луѓето отсекогаш верувале дека за се што им се случува има причина. Луѓето живеат во хаосот кој сами си го создале.
Всушност животот е одвратно долг.
Жена му почина пред петнаесетина години. Повеќе не ги ни броеше годините. Се се случи кога една „лесна“ операција се искомплицира доволно за да го пресече нејзиниот живот. Исто како што нејзината смрт го пресече неговиот живот. Не помогнаа сите бакнувања на иконите, ни сите некоректни, лаички кажани, но сепак искрени молитви. Жената почина еден месец после операцијата од сепса на крвта. Почина во Сабота.
Пред една година, една мирна Сабота, и синовите после завршувањето на студиите му заминаа во друга држава. Ги немаше видено од тогаш. Се поретко и на телефон ги слушаше.
Исто како и секој ден, и денес, на масата го стави стариот ржан леб. Беше толку сув, што му го иритираше грлото. Во позадина се слушаше старата машина за перење. И таа беше скоро дотраена. На телевизорот одеше информацијата за последното интервју на Кјубрик, објавено после 15 години, во кое зборува дека тој го изрежирал слетувањето на месечината.
„Слетувањето на месечината е лага. Знаев“ – се закикоти од среќа.
Изуми дека и денес е Сабота. Градите почнаа силно да го стегаат.
ДЕЈАН КРСТЕСКИ е роден во Скопје 1986 година. Дипломирал македонски јазик и книжевност на филолошкиот факултет и психологија на филозофскиот факултет при универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје. На книжевната сцена дебитира со збирката раскази Поглед кон небото (2014). Збирката поезија Луѓе без лице (2015) е негово второ дело, со кое ја освојува наградата „Книжевен светилник“. По нив следуваат збирката раскази Чист хероин (2018) и збирката поезија Херои од хартија (2019). Романот Атласот на тајните (2021) е негово петто остварување. Оваа година авторот ја објави збирката поезијаУтрото по крајот на светот (2023). Добитник е на бројни литературни награди и признанија, меѓу кои наградата за една од најчитаните книги во 2017 година од страна на Македоника и УНЕСКО за збирката Луѓе без лице. Песната Последната книга беше избрана за една од најуспешните творби по повод „Ден на читателот“ од страна на НУБ „Св. Климент Охридски“ – 2017. Тој е еден од финалистите на меѓународниот фестивал Литературни искри – 2019. На интернационалниот поетски фестивал „Мелнички вечери на поезијата 2020“ освоил прво место. Романот Атласот на тајните беше прогласен за еден од најдобрите дваесет романи на конкурсот за роман на годината „Славко Јаневски“ - 2022.
