Ги заборавивме имињата

Ги заборавивме имињата,

ги исчистивме од род и значење,

како што се чисти утробата на риба,

го забораваме јазикот на кој 

ја туткаме вистината во зборови,

и јазикот на кој лажеме, 

само да не се викаме, 

само да не си кажеме…

А ќе ти кажев каде сме и како сме,

и каде се прекршува светлината

на ѕидот кој наутро го гледам, 

и која птица го клука дрвото под прозор, 

на која страна ми се буди телото 

и на која храна ми се буди окото,

сѐ ќе ти кажев, сѐ ќе ти признаев.

ова не е време на идоли,

ова е време на херои без име,

ова е време кога ги учиме 

сите имиња на болката,

и сеедно е дали си 

поет, скот,

војник или бог. 

ова е време кога 

полесно е да си црв,

нема што да изгубиш,

ни памет, ни којзнае колку крв.

Имам 23 години,

телото е младо и крцкаво, 

му давам сѐ, 

тоа лакомо граба,

почнувам да сфаќам 

дека ќе ме издаде, 

години отсега

телото ќе ми биде 

мојот сопствен Јуда.

Духот трепери, 

штотуку ја напуштив 

мојата голема љубов,

без зборови,

само со погледи,

се заколнавме на 

вечно отсуство,

а сѐ што добивме 

беше вечен копнеж 

и студ кој ништо 

не го грее.

Во младо тело,

немирен дух.

Понекогаш долго молчам,

го мерам светот,

им давам име на

иксови и празни места,

го именувам стравот,

го менувам ставот,

барам лице и опачина.

Понекогаш, два реда муабет нè дели

од вистината на другата страна

од планината во нас.

Имам 128 години,

веќе долго сум мртва,

ми требаше долг живот,

и, еве, вечна смрт,

за да прогледам.

Смртта е досадна

како „бобок“,

досадна и упорна,

тоа е најтешкиот

дел од умирачката,

се лепи за тебе.

Нема тука долу

што да се прави,

само тонеш,

секој ден,

сѐ подлабоко,

и неизмерно

ти недостига животот.

Долго сум мртва,

чекам да исчезне времето,

да му се сотре семето,

да не те мислам,

да не ме мислиш.

Имам 9 години,

првпат ја слушам 

приказната за еленот. 

Пред мене се отвора врата,

оттаму го гледам момчето 

кое исцрпено од жед

се напива од водата 

во стапалката на еленот,

и станува еленот, 

станува дел од длабоката, 

темна, германска шума,

останува таму, чекајќи 

некој да ја одмолчи 

неговата маѓепсаност, 

а таму нема никој.

Детството е затворено зад врата, 

детството е момчето засекогаш 

заробено во телото на елен 

кое повеќе никого не чека.

Сите растат 

и го забораваат 

патот до таа врата.

Сега светот 

ќе се преврти 

и ќе се тркала,

ќе се одбива и удира,

ние ќе се прашуваме 

дали сонуваме 

или халуцинираме

дека риби се дават,

птици чекаат на семафор.

Нашите празни стомаци

ќе ечат низ молкот,

нашите празни срца 

ќе го преспијат шокот.

Ние ќе се прашуваме

дали вреди да се среди

светот во кој се калеми хаосот,

или едноставно да измислиме нов.

Имам 39 години.

Знаев дека еден ден

ќе те нема,

и дека нема да смеам

да те барам.

Телото почнува

да ми реагира

на твоето отсуство,

душата се закопува

со главата в песок,

ми зборува на 

нејзин јазик,

само со самогласки.

Се прашувам што 

да правам со ова

што ми недостигаш,

се тегне како црв,

скини го, пак прета

и мрда со сета стрв.

Станувам и твое тело,

со болки, крцкави коски

и сочни пцости.

Поминувам.

Минатото е татнеж од

невреме кое го гледаш 

во далечината,

се приближува,

и те одминува.

Ја барам вистината,

а ти ми нудиш чудо,

велиш ќе ми кажеш

сѐ без збор, 

ќе го одложиш

чекањето

ќе го надминеш

пекањето

по предметот, 

по земното,

ќе направиш да оживее

рибата во тавата,

и ѓаволот да се 

откаже од славата,

ти дојди, ми велиш,

сѐ ќе поместам.

Ти подавам рака,

поубаво се лажеме 

вака, заедно.

Ја оставам вистината

таа да ме бара.

Вистината е влакното 

во јајцето кое молчи 

во стомакот на риба 

која живее 

во непознати води

и чека одново

да се роди.

Имам 31 година.

Имам право на глас,

ама најчесто го

користам говорот 

на телото,

зад мојот 

спуштен поглед 

го кријам бесот,

зад раката која 

ја покрива устата

го кријам женското минато,

тој печат на понизност

и лузни од замолчување,

во чекорот ја 

кријам традицијата

на повторливост,

заробена сум 

во тој танц од 

чекор напред,

два назад,

сѐ уште сум 

најгласна кога раѓам,

најтивка кога паѓам.

Гласот го закопувам 

под земја или

го истурам во перница. 

Жените од минатото 

секогаш доаѓаат доцна

за да ми кажат 

дека нѐ лажат, 

дека сме сами.

Имам 74 години,

се сеќавам на 

сите зборови што 

ги имам премолчено

и скриено меѓу страници

и во вртењето бројаници.

Во младоста 

очајнички барав 

големи зборови,

барав во нив да 

ми ги собере мислите,

а мислата да ти ја 

собирало во молк,

или во обично 

замавнување со рака,

или во едноставно 

затворање врата…

Зад тебе остануваат

сите погрешни зборови

и молкот на другиот.

Кога старееш,

се врзуваш за 

топлината на 

едноставните 

зборови.

Живеам зад седум

железни завеси,

воздухот мириса 

на далечни сеќавања,

ги знам сите имиња,

ги зборувам сите јазици,

и го чувам пленот,

пленот отсекогаш бил ѕвер.

Сега учам да го успивам,

боли кога е буден,

со гладен поглед, чуден.

Во него се собрани 

сите болки на 

телото и духот,

сите љубови, 

сите опасни

и длабоки страсти,

сето лудило на желбата,

сета раздивеност

и неприпитоменост.

Искуството прави поводник,

нѐ држи врзани 

каде и да сме забрзани.

Упорно го влечеме 

товарот на ѕидот,

нешто во нас никогаш 

не се откажува.