Концепцијата на хаику поезијата

Концепцијата на хаику поезијата

Песната е неделив елемент од животот. Во неа се вгнездени сите колективни и индивидуални, флуктуирачки елементи на годините низ коишто песната успеала да остане актуелна до денес.

Уметноста секогаш се редефинира, кога е во прашање дескриптивноста. Како суштински феномен, колективното прифаќање на стихот е еминентна социо-културна појава. Поетот ги црпи своите теми од длабоките колективни извори и гласно ги репродуцира. Моќта на конкретизација ја има и во хаику поезијата. Постојат безброј недефинирани прашања за обликувањето на збиената форма на овој вид песна. Метричката шема на јапонското хаику е распределена најчесто во скратената форма од три стиха: 5/7/5.

Во краткоста на стихот е содржана целосната суштина на метафизичката димензија. Сета лиричност служи како средство за постигнување на одредени сложени, уметнички ефекти коишто содржат универзален карактер. Пресоздавањето создава невообичаена, посебна форма на духот која има одредена „емоционална“ боја. Не се работи за општествени појави и нивните социјални карактеристики, туку за чистата перфекција на силата што смирува без драматичност.

Јапонското хаику успешно ја трансформира првобитната идеја и слика, така што значењето станува бесконечно и недостижно, а во него почнува да владее неизвесноста на смислата. Фундаменталната идеја на хаику поезијата е во принципот што ги контролира нештата одвнатре. Оваа појава на просветлување не е само интелектуален чин, издигнат над секојдневието, туку сред се искуство што ја опфаќа целата личност. Затоа, целта е сознание на духовната и материјалната стварност. Оваа дводимензионалнаетимологија функционира како материјален објект (слика, тон, волумен, гест или реченица), додека пак во иматеријална смисла сугерира на нешто што  е дадево во просторот и времето и имплицира невидливи објекти. Овој пат до срцето има духовно значење и автореализација и во македонската хаику поезија. Потребата за мир се изразува во една состојба за која се уште не постои одреден поим. 

Најчесто поетот го одбегнува директниот начин на искажување за да не се промени пораката и мелодиката. Токму поради тоа, зборовите се конзистентни и лишени од секаква нелогичност. Она што е надвор од нас е премногу суптилно и сложено, за да може да се искаже со секојдневната сиромашна комуникација. Хаику поетот има остро око, тој е сликар кој прецизно, смислено и точно ја гледа линијата и така ја црта:

Колку себично – 

две бубамари споени, 

врз осамен цвет.

Оваа директна сцена е според природата на своето значење. Во неа е обоен емотивно-интелектуалниот праизвор на една привилегирана положба на „две бубамари споени“, смислата кон која се тежнее. Возвошеноста се наметнува во исповедна форма на уметничко кажување. Некое благо и смирено расположение се доживува одвнатре, во кое се сугерира силна динамика на смирен и ситуиран начин. Овој контраст восхитува со своето природно љубопитство и лапидарна лирска привлечност. Преку билансот на животот се ротира интелектуална порака со пошироки метафизички зафати.

Како уметност, хаику има свои рамки, врзани со природната перспектива во која медитациите нудат независност. Главната уметничка тенденција е конкретна и јасна музикалност, во којашто нема пренатрупување.  Затоа, вредноста на песната не се менува, таа останува добро организирана, без дијалози, на прв поглед статично, а сепак духовните преокупации и доживувања со космичката поврзаност ја прават песната целосно добра. Психичкиот момент се случува природно и читателот е активно вклучен во тој момент. Јапонското хаику не дозволува лутања во непотребни мистификации. Напротив, се си има свое место, каде што мистичноста има смисленост и целина. Можноста да се истражува до длабочината и од секое ново соединување да се гради порака, е само репер за сеопфатна поврзаност на светот и поетот во самото хаику.   

Што се однесува до имагинативниот писателски стил: тој како да е конкретен и точно определен само во стиховите што ги читаме, како да не може да се излезе надвор од нив; кратките стихови како да се недоволно мотивирани и сосема празни; нема компарација и оставаат впечаток на замаглени предмети, сосема номинални и без душа. Но ниеден читател не може да остане толку рамнодушен како што навистина делува на прв поглед. Трансформацијата се случува кога се откриваат безброј асоцијации поврзани на симболичен начин со длабока уметничка смисла. Без наметнување, се откриваат обликувања одвнатре, возбуда во нашиот слух, ориентираност и медитации, цел, импресии и слики. Сето тоа е надополнување кон внатрешната атмосфера и откривање на повисоки цели и самоанализа. Ова развивање на формите во конкретен облик е само едно освежување кое се издига над нас. Токму во хаику се преформулира онаа разлика за длабоко и свесно разбирање на човекот од една страна и рутинскиот (материјален) систем од друга страна. Сето сложено значење е еден автентичен начин за стварно сознание на себеси и светот околу нас; едно мото, една куса одмолка за сопствено соединување.  Ова сложено значење е настојување за изразување и развој на сопственото Јас.

Двосмисленоста во јазикот го придобива читателот на индиректен начин. Така се обезбедуваат недвосмислености и не постои ограничување; се се движи од место во место, се надополнува и се осознава апстракцијата. Јазикот, како симбол од знаци, содржи своја флексибилност и непрецизност. Сета непрецизност и двосмисленост формира тонење во посебна форма на духот кон вонвременската просторност на бесконечната импликација. Сликовито претставено, сферите на човекот се неограничени и бескрајни, подредени на мапи и со иновативен метафизички ефект. Доминантното обележје е надвор од сетилните забележувања на човекот, во кое се чувствува космичкото време, бесконечната метафора и нашата способност да размислуваме во слики.

Чувството дека нашите мисли се слободни, неограничени, флексибилни, приспособливи и еластични во сопствената форма, се чини дека ништо не кажува повторно. со задлабочувањето во себеси, ни помагаат појавите и предметите за набљудувањето и отелотворувањето кое никогаш не престанува, кое е континуирано. Во однос на тоа Д. Т. Сузуки вели дека „Знаењето е невозможно без гледање; сето знаење потекнува од гледање.“

Повторливоста на секое хаику е во медитациите. Тие се само начини за сопствено изразување и пат до мирен дух. Хаику е длабока медитација, извор на спокојство и смиреност со егзистенцијално-секојдневните прашања во светот. Методот на мирување е со универзална порака, со огромен мир и безгранична утеха и со најопшти вредносни судови дека се е дозволено во поезијата. Навистина, стиховите се помалку достапни, помалку комуникативни и носат посложен вид порака. Поетскиот збор е овде попрецизен, а поетот грижливо ги конструира зборовите.

Затоа, сите хаику песни се со куси и прецизни реченици и заслужуваат внимание. Со нив убедливо се нагласуваат потсвесните ставови до префинетост:

Знаци на патот.

Кажуваат насоки.

Скршнувам в поле.