Драгослав Дедовиќ е роден во 1963 година во Земун. Израснал во Калесија, а гимназија завршил во Тузла. По завршувањето на новинарските студии во Сараево, работел за различни медиуми, а посетувал и постдипломски студии по социологија на културата во Белград. Од 1990 до 1992 година бил уредник во издавачка куќа во Тузла. Во 1992 година се преселил во Германија, работејќи најпрвин во Нирнберг и Регензбург. Како стипендист на Фондацијата „Хајнрих Бел“, ја брани магистерската теза на интердисциплинарните Европски студии во Ахен. Наградуван е повеќепати: „Слово Горчина“ (1988); Годишна награда на Друштвото на писатели на БиХ за најдобра книга (2005); Печат на сремско-карловачката варош (2012); Наградата „Стражилово“ (2013). Добитник е и на неколку стипендии за книжевни престои од германските книжевни институции. На германски јазик објавува есеи и аналитички текстови, преведува од и на германски, а неговите книжевни текстови се преведувани на повеќе јазици. Застапен е во неколку антологии на босанската, црногорската, српската и светската поезија. Меѓу неговите објавени поетски книги се: „Да излеземе во полето“ (Сараево, 1988), „Циркус Европа“ (Тузла, 1990), „За благородните убијци и најмените хуманисти“ (Клагенфурт/Целовец, 1997), „Кавасаки за Вукман Дедовиќ“ (Сараево и Клагенфурт, 2001), „Кафе Суматра“ (Сараево, 2005), „Динарски Буда“ (Белград, 2018), „За клавир и дижериду“ (Белград, 2010), „Глорија мунди“ (Сремски Карловци, 2013), „Вжештување“ (Нови Сад, 2013), „Внатрешен исток“ (Сараево, 2015), „Фјодоров џез“ (Белград, 2020).
БЕЗИМЕНО ПРИСТАНИШТЕ книжарницата се викаше Точкаво неа ги сретнуваше поетите сомаст од бурек на брадата ивоените злосторници со фини манири пред ти да си заминеш...
