БАЛАДИ ЗА СТРАШНИОТ СКЛАД

БАЛАДИ ЗА СТРАШНИОТ СКЛАД

извадок

IX 

МАРИЈА

Мајка ми станува полека, како да ја болат коските, не си ти крива, не е ни татко ми, но навистина не можам повеќе, ама што тоа не можеш повеќе, maman, се убедувам себеси дека ништо не ми е јасно, иако ми се укажува целата слика, бистра, јасна, ужасна, затоа што таа го зема големиот, веќе спакуван куфер од францускиот кревет од спалната соба и тргнува, застанува покрај татко ми кој и понатаму зјапа во онаа фотографија, да те ебе фотографијата, направи нешто управнику, го помилува по образот, како кротко куќно милениче и благо му се насмевна, добар мој, прошепоти и тој за момент го крена погледот, но не издржа, ја напика главата во рацете и залипа, се тресе, цвичи и ја тутка онаа фотографија, слинави по неа, ама што е ова, се дерам, Однесено со виорот, што се преправате вие двајцата, но нема да плачам, зашто некој во оваа куќа мора да биде машко, а некој мора да биде и мајка, па ете, повторно се јавувам за доброволец.

Затанува пред мене како споменик и ме гледа одозгора. Сака да ја погледнам в очи, што мене не ми паѓа на ум. 

Те сакам мила, вели кучката, и колку и да си сега бесна, тоа никогаш не смееш да го заборавиш.

Веќе заборавив, ме заболе за твојот богат внатрешен живот и истенчените мајчински чувства, и реков, на што и таа пушти солза, две, о боже, викав, што сте се разнежмниле сите и што ти тука ми глумиш споменик, ако си тргнала, среќен ти пат.

Тука престанува со солзите, се обидува и мене да ме помилува по главата, но брзо отстапив како препалена, не фала, чувај го тоа за Данило, тој кутриот сè уште верува во тие глупости, а таа, сега веќе на прагот од куќата и вели, со за неа небично природниот, скоро строг глас, престани, те молам, престани веќе, те молам, со тој Данило, е нема, за инает, поздрави се со него, би било ред, најди го, веројатно, како и обично, се крие во дворот, за да не ги слуша нашите кавги.

Потоа мајка ми ја здувна низ вратата, низ патеката во дворот, уште еднаш дофрли, те сакам, Мацо, немој тоа никогаш да го заборавиш и тогаш ја затвори капијата зад себе. Ете тогаш престанав да се потам.

Цела ноќ го слушам татко ми како рида во својата соба. Данило најпосле излезе од своето засолниште и ме замоли да спие кај мене, те молам, сестрооо, баш и не ми се спие саам, а каде ти е сега оној твој гном, лута сум на сите, и на него што избега и на мајка ми што избега, и на татко ми што не беше доволно машко и не ја задржа мајка ми, но ајде нека ти биде, кукавицо, смести се тука, јухууу, вели тој и ме чуди како воопшто не е тажен заради мајка ми, можеби сè уште не сфаќа, таа нè напушти, и нека, и онака ќе се врати за недела-две, ама ни толку, ете ја неа за неколку дена, штом ќе ѝ снема од скапата шминка, а тоа набрзо ќе се случи, затоа што мојата maman e голема госпоѓа, не може тукутака излитена да не срами низ Белград.

Веќе не личи на себе, ја прегазило времето, седа, небојосана коса, наведната прилика, пепеластосив капут, износени чавли, две преполни торби.

Изгледа дека сум ги потценила залихите на нејзините шминки, пошто ја немаше цели пет години.

И како да ја наречам? И колку треба да бидам лута? И што ми е таа воопшто мене сега?

Сепак, нема јас да бидам таа што ќе се тргне. А таа, повторно како споменик, виси скаменета на другата страна од тесниот премин. Ми се чини дека не би можела ни да се сруши.