ШЕЌЕРНА ПЕСНА

Шеќерна песна

Сè уште го паметам
вкусот на шеќерот што баба ми
ни го ронеше врз парчето леб.
Секое зрно беше зрно љубов
насмевка и спокој.
Го паметам белиот шеќер
од детството ми со грст вода наросен
за да не се распрска под ноздрите
и растури некаде.
Белата блажина на баба ми
беше моја бела насмевка,
време срцето да одмори од долгото играње.
Ја паметам растреперената рака
на баба ми која толку вешто
играше со шеќерот
небаре го прави најубавиот колач на светот
Тогаш имавме и кога немавме
Денес само го паметам
вкусот на шеќерот што таа
го ронеше врз парчето леб
и раскажувам за да потсетам
дека и кога немаше, имаше сè.

Колку треба за среќа

Ме учеа дека леб и сол
да јадеме, најважен е домот.
Она парче од рајот
што треба да го чуваме
од лоши очи и уроци.
Парче каде ќе се вратиме
по тешко минатиот ден,
место каде воздишките
растат во насмевки.
Токму таму каде нозете се долж чергата,
живее спокојот.
Домот е место за бегство,
уточиште на тишината
Само толку треба за среќа.

Нè има секакви

Оние што тргнале угоре
чекорот секогаш им лебди,
а окото сјае
гледајќи го сонцето одблизу.
Оние што зачекориле високо
не гледаат назад,
а душата им трепери од предизвици
слушајќи ја химната на победата.
Оние што итаат кон висините
патем се препнуваат,
но не запираат
барајќи го скриеното исчекување.
Нè има секакви, но
да тргнеш високо,
зачекориш угоре
и иташ кон висините
без оние кои те вивнале,
е патување во место,
пат од кој брзо се враќа
со празнина во душата.

Од женски агол

Велат и стреите
плачеле кога се раѓа жена.
Рикале гласно
бесни на небото,
врескале силно
противејќи ѝ се на ноќта.
Плачеле стреите
кога жена се раѓала,
ама од радост.
Се роди жена
под стреите
стуткана во молкот,
исправена пред предизвикот.
Не е таа проклетија
за да жалите,
не е сениште
да бегате.
Таа е фенер во бунар,
таа е потпетица на калдрма.
Ако оган ѝ подариш
таа вода ќе се стори,
ако ветер ѝ донесеш
таа ветерница ќе биде.
Од каменот ѓердан ќе прави,
од коприва елек ќе носи
оти жена е.
Ете затоа стреите плачеле
оти се роди жена.

Велат

Велат со рака трошки
од маса не се собираат,
бериќетот си го фрлаш,
а птиците гладни ти зјаат на прозорецот.
Со нож леб не пресекувај,
не длаби му насмевка,
скрши го и сподели
со ближниот свој.
Велат сол никому не давај
оти к’сметот го трошиш
а без к’смет како дрво без корен си.
Велат давај за да добиеш,
помагај за да ти се врати,
ама за тоа душа треба,
за тоа човек треба.

Пукнатина

Во пукнатинка од јајце се раѓаме
кршлива и празна,
со камшик од грмотевици
и огнени јазици
што ја вкусуваат земјата.
Се раѓаме со грам плач
и неколку оптегнувања,
завиткани во платно како гасеници
ЧЕКАМЕ КРИЛЈА…
Си ја чуваме лушпата
за да нè потсети
од каде дојдовме
и колку е кршлива нашата колепка.
Во пукнатина се раѓаме
во пукнатина заминуваме.
Во платно нè пречекуваат
во платно испраќаат.
Само некој од нас ќе добие крилја.

Додека има време

Додека сè уште има време
затвори ги очите и слушај…
дури и оние што молчат
имаат што да кажат.
Додека има време
од таванот најди ги
заборавените кутии
полни скриени спомени
и нурни се во нив…
дури и прашината памети.
Важно е додека сè уште има време
птиците од твоето маало
да одморат од сечењето воздух
оти ова парче е заедничко.
Има уште малку време
да правиш врева
и чекориш гласно
оти гласот се слуша
кога е силен,
а чекорот кога е гласен.
Време е да го чуеш премолченото
и излезеш од спомените
оти таму одамна си бил
и повеќе немаш време.

Не кажав

Никогаш не кажав
дека ќе биде лесно
само сакав да ти исткаам соништа,
онакви пердувести и по малку шарени.
Сакав со свила патека
да ти постелам,
онака мека и по малку нежна.
Не кажав дека ќе биде лесно,
можев со гради
ветрот да го сопрам,
со раце планини да поместам,
за да биде рамно и тивко.
Можев, но кажи ми
што ќе правеше ти?
Онака сонливо талкајќи
по свилените ми патеки и рамнини.
Ќе знаеше ли дека
висините се недостижни
ако си на колена?
Ќе знаеше ли дека ветрот в лице задушува,
а во грб турка напред?
Не кажав дека ќе биде лесно
Доволно е да стоиш на нозе
и гледаш угоре,
другото само ќе дојде.