БИСЕРА

БИСЕРА
СЦЕНА 1
Приквечерина е и надвор е прилично ладно, а Старецот, секогаш облечен во истите црни
чисти облеки, седи на „неговата“ клупа во Кафезот гледајќи ги од далеку како
наближуваат кон него Гемо, Мики, Нико и Борис. Ја допушува цигарата и реди мрсни
зборови за нив.
ПАДОТ
СТАРЕЦОТ: Ниту куќа со два двора не им чини… Уште сакаат! Луѓе, ли, се овие? Овие
уживаат да ја угнетуваат својата дарба против светот! Ја напуштаат нејзината сушност,
место да се задлабочат единствено таму, во неа, па, да ги остават другите на мира. Сѐ да
им дадеш малку ќе им биде! Еве ги, доаѓаат… доаѓаат овде за да стојат и да бројат. Уште
оттука се слуша како бројат! Ги слушате? Слушајте ги!

Гемо, Мики, Нико и Борис движејќи се полека со алкохол во рацете, влегуваат во Кафезот
и се упатуваат кон неговите ѕидови кадешто се наоѓаат клупите наредени една до друга во
круг. Нико во меѓувреме го провоцира Мики…
НИКО: Ме сретнаа сабајлево твоите.
МИКИ: Каде?
НИКО: На пазар.
МИКИ: Во четврток, бе, на пазар?
НИКО: Купував маслинки.
МИКИ: Што ти рекоа?
НИКО: Ништо.
МИКИ: Па, што ми кажуваш тогаш?
НИКО: Ме ѓњавеа за оваа.
МИКИ: Сега, ти кажаа нешто или не ти кажаа?
НИКО: Ме гњавеа…
ГЕМО: За Бисера?
НИКО: Па, за која друга!?
МИКИ: Моите ич не ја сакаат.
БОРИС: А, демек ти се помири со неа?
МИКИ (Се прави наудрен на прашањето).
ГЕМО, МИКИ, НИКО, БОРИС (Седнуваат на една од клупите во Кафезот).
ГЕМО: Што ѝ фали, бе, толку?
МИКИ: Не припаѓала тука.
ГЕМО: Како тоа не припаѓала?
МИКИ: Е, па, новодоселена била.
ГЕМО: Голем кур ако била.
МИКИ: Им ги матела сметките.

ГЕМО: Кои сметки?
МИКИ: Ова било нивно старо маало.
НИКО:
Па и моите, бе… ги бркала од имањето.
БОРИС: Твоите вадеа муабети за да ѝ го одземат имотот, ама не успеаа.
НИКО: Исто и твоите!
ГЕМО: Ама затоа, па, сега дворот на Бисера си е наш.
БОРИС: Ама само дворот.
НИКО: Битно за да излезе од дома сега треба прво мене да ме праша.
ГЕМО: Море, битно си носиме во дворчето курви, се пијанчиме, пукаме во воздух, се
картаме, а малиов на Бисера нè служи, а-ха-ха-ха!
МИКИ: Си направи таа друг излез, веќе.
БОРИС: Ама сега со мене ќе си има работа.
ГЕМО: И со мене исто.
МИКИ: Вие не ја знаете…
ГЕМО: Ме заболе за неа.
МИКИ: Таа пак ќе најде начин да е своја.
НИКО: Завидлив си!
МИКИ: А, бе, не ни е ова првпат со неа!
НИКО: Па, ти самиот ѝ го врати делот од куќата што ѝ го зеде! Што сакаш, сега?
МИКИ: Судот ѝ го врати.
БОРИС: Ама ти никогаш не беше на суд. Кој суд?
МИКИ (Покажува со прстот кон небото): Оној горе!
ГЕМО: А, замисли сега, јас и ти ќе бевме лепенка и ќе ти доаѓав навечер на врата да ме
пуштиш да ти влезам… дома.
МИКИ: А, замисли, ќе дојдеше и кој знае што кај ќе ти влезеше уште на невлезено!
ГЕМО (Скока нервозно, гестикулира насилство).
БОРИС (Го смирува Гемо): Еј, еј, еј… А, бе, ви текнува ли, бе? Ви текнува ли, бе, што сè
не правевме кога ќе поминеше низ маало оваа, Бисера? Ја ѕверевме, ја зјапавме, ја
следевме, ја ѕиркавме… ѝ свиркавме… Ах, само да не беше тогаш Војдан тука! Уф, бе,
каква згодна жена!
НИКО: Ќе прозбори и цел се тресеш од возбуда!
ГЕМО: Мене внатре тогаш све ми се изместува!
БОРИС: Дури и страв те фаќа!
ГЕМО: Камен сум тогаш… Не мрдам!
НИКО: Влече Бисера, влече!
БОРИС: Туку, не можеме да ја начекаме насамо никако…
НИКО: Јавно никако не смееме да направиме глупост!
МИКИ: Да, да здивен е народот веќе и сè друго би било голем ризик.
ГЕМО: Особено после убиството на Војдан.
БОРИС: Ах, бре, сите ја сакаме и не ја сакаме оваа Бисера!
МИКИ: Ама прибрана жена…
ГЕМО: Домаќинка викаш, а!?
МИКИ: Сѐ што може еден маж да посака!
БОРИС: Колку ли само се каравме и се тепавме за неа… кој да ја има!
МИКИ: Се простив веќе јас од неа.

БОРИС: А, ти прости таа на тебе?
МИКИ: Знам само дека ме одјеба.
БОРИС: Таа само те трпеше.
МИКИ: Живот виде таа со мене.
ГЕМО: Си ебало мајката таков живот кога ќе ти влезат и ќе ти седат дома, сосила.
МИКИ: Ништо не ѝ фалеше.
БОРИС: Ќејфот само тебе ти се правеше.
МИКИ: Барем не ја силував како нашите!
БОРИС: Сопри се, бе, ќе те чуе некој!
ГЕМО: А, бе, сите сме си ебале мајката!
МИКИ: Ако ѝ беше толку лошо, зошто ме трпеше, бе, таа толку долго?
БОРИС: Зашто не смееше да писне!
ГЕМО: И зашто ти со главешините беше тогаш врзан!
БОРИС: Така, де!
МИКИ: А, бе, Гемо! Што не ѝ даде тогаш поддршка, бе? Што ќењаш сега?
ГЕМО: Седум години те трпеше!
МИКИ: Ама што ќењаш сега?
ГЕМО: Нејќев да ви се мешам!
МИКИ: А, твоите кај нејзе дома само милост видоа кога немаа каде!
ГЕМО: Ај не сери!
МИКИ: Ти не јади!
ГЕМО: Сакаш дупка у глаа? (Со заканливи погледи и движења).
МИКИ (Гледа некаде во далечина, вади цигара, дрма од домашната ракија, ја пали
цигарата, па, се присеќава): Не го извади нејзиниот од уста и не го извади…
ГЕМО: Затоа ја тепаше?
МИКИ: На децата… цело време… тој им бил татко, па, тој им бил татко…
ГЕМО: Убаво си ѝ праел!
МИКИ: Па, не ми даваше!
БОРИС: А, бе, не те сакаше!
МИКИ: Мори мајко, па, ти и на мртво би ја дупел за да го чуеш од неа тоа што го сакаш!
ГЕМО: Ајде, ајде, му рекол зајакот на магарето: „Имаш големи уши“!
МИКИ: Туку, ти, бе, манијак, што се мешаш тука?
ГЕМО: Помина веќе твојот чатал!
МИКИ: Ти можеш само да се обесиш на мојот чатал!
ГЕМО: Сега е дојдено времето за мојот! (Се смее зајадливо).
НИКО: Мики по коса те гали, ама јас ќе те кубам.
ГЕМО: Не сум јас женати да ме кубеш зашто не сум ти по ќејфот!
НИКО: Мајката ќе ти ја расплачам!
ГЕМО: Ќе те пукам!
НИКО: Ќе ќутиш како млада пизда!
ГЕМО: Ќе те пукам, па, кај Бисера ќе си влезам како газда!
БОРИС: За кај Бисера само преку мене мртов!
ГЕМО: Ти, па, џабе ќе умреш… Да ти дадам вака одма еден мудар совет, зашто ти си ѝ
најодвратен од сите нас овде!
БОРИС (Негодува луто).
ГЕМО: Туку слушајте ме сега јас што имам за неа на сите вас тука да ви кажам!

НИКО: Од кај, па, знаеш ти толку за неа?
ГЕМО: Е, па, само мојата дневна соба е лепенка со нејзината спална соба. А, на Бисера
преку таквото ѝ е дојдено од сè, зашто ова вие сега што го имате е на нејзините.
МИКИ, НИКО, БОРИС (Негодуваат).
ГЕМО: Ама тоа е вистината! Може само курот да си го играме со неа и да не признаваме.
Ништо повеќе!
БОРИС: Па, тоа и ќе направиме!
ГЕМО: Што тоа?
БОРИС: Едноставно нема ништо да признаваме!
ГЕМО: Тогаш да направиме еден план заедно уште сега.
БОРИС: Прво, да расчистиме со вистината за имотот на Бисера.
ГЕМО: Ај, ај, сите тука знаеме кој лаже.
БОРИС: Само сакам таа да ми признае пред сите дека сето тоа е мое.
МИКИ: Еве, бе, ние ти признаваме, не го тупи, сега.
БОРИС: Само личното признание се важи.
ГЕМО: Ама имотот не е твој!
БОРИС: Мој е!
ГЕМО: Ќелеш, она има имотен лист!
БОРИС: Лаже!
ГЕМО: Со свои очи го видов!
БОРИС: Фалсификат!
ГЕМО: Тапијата ѝ е оригинална уште од пред 500-тата!
БОРИС: Не е точно!
ГЕМО: А, бе, јас ѝ ја издадов!
БОРИС: А, не, не, не… никако! Тоа е предавство! Да го земеме ние прво нејзиното, па,
после ќе му ја мислиме како да го направиме наше зашто она лаже, лаже, лаже! Цела
фамилија мамат и лажат и затоа мора да направиме договор меѓу нас!
НИКО: Мора да најдеме само начин како да ја избркаме од тука! За мене тоа е
најсигурната варијанта. Гледаш, нашите ја тепаа, ја силуваа и имотот ѝ го зедоа и на
крајот, ништо! Ние, пак, без мажот и без синовите ја оставивме, а таа сѐ уште е тука да си
го бара своето, па, дури успеа и дел да си врати назад! На целиот тој наш отпор, таа сѐ
уште е овде! Не се мрда! И колку ние повеќе маваме, таа повеќе е тука!
БОРИС: Тогаш да најдеме нешто што ќе ја убие! Нешто поради што ќе го замрази ова
место засекогаш!
ГЕМО: Ќе мораме да ѝ го унаказиме животот до коска!
МИКИ: Да, да, зашто вака сите дома да ѝ влеземе сите ќе нѐ прими, до толку е добра.
Дури ние попрво меѓусебно ќе се исколиме, неголи со неа.
ГЕМО: А, јас богами сакам да сум таму газда.
НИКО: Сите сакаме!
БОРИС: Тоа е наше!
ГЕМО: Не ќе го делевме да беше наше, ама ај!
МИКИ: Џабе дробиме, законот не јебе.
ГЕМО: Кој го ебе законот!
НИКО: Јас имам деца!
ГЕМО: Сите имаме!
НИКО: Затоа ќе делиме!

МИКИ: А, нејзините?
НИКО: Ќе ги избркаме!
БОРИС: Може и мои да ги направиме!
НИКО: За да ми го бараш после нивното!?
БОРИС (Молчи).
ГЕМО (Го мава Борис со кикиритка во главата): Опинок еден!
НИКО: Или делиме или ништо!
МИКИ: Мене ми изгледа дека једино на мртво ќе останеме.
ГЕМО: (Си пее весело и среќно)
БОРИС (Го граба Гемо пријателски и ги убедува другите со надежна насмевка): Бисера!
ГЕМО, МИКИ, НИКО (Се вртат на сите страни како спобудалени).
ГЕМО: Каде е?
БОРИС: Ќе видите… Ќе нѐ засака, бе! Сите ќе не засака!
НИКО: Па, нели, ќе ја бркавме!?
БОРИС: Ќе си ја земеме кај нас, сакала – нејќела. Така им направиле нашите на
нејзините…
НИКО: Не, не, овојпат ќе ја бркаме!
БОРИС: Ама…
НИКО: Нема „ама“!
БОРИС (Со незадоволно лице): Тогаш да бегаме дома, да се спремаме за планот!
ГЕМО: Ајде!
ГЕМО, МИКИ, НИКО, БОРИС (Се поздравуваат)