НА ПОЛНОЌ
На полноќ
поспаноста лебди
меѓу навиката и посакувањето,
гравитацијата тежи на вратот,
а мигот заспива по инерција
за да ја оживее урнатината на сонот.
На полноќ
си облекуваат пижами
сите драми од денот,
воздишките бројат ѕвезди,
а часовникот од мобилниот телефон
го ресетира својот круг на животот.
Во средиштето на мојот видокруг
ја збирам месечината во капка вода
за да го исплакнам лицето на сонцето
кое дреме под крилцата на вљубените гугутки
кои спијат прегрнати на врвот од врбата
пред прозорецот од мојата спална соба.
На полноќ
молкот во немоќ заспива
во наборите на отпечатокот од образот
втиснат како сув жиг
во маргините на перницата
која во полусон го запишува
последниот ред од колумната на денот.
ПРЕЛУДИУМ
Ненајавени ветришта
ја тревожат терасата
на скршеното спиење.
Незаспаните планови
од густиот растер на обврските
ги тријат очите полни со вжарени солзи.
Ги затворивме прозорците
на нашата безбедност
за да му отвориме врата на осамата.
Надуениот балон на неспокојот
го достигна своето извишување.
Драмата на стравот
изведува прелудиум
за ураганот на заборавот.
